Opis produktu:
MINIATURKA HISTORYCZNY MIECZ TAI CHI STAL TOLEDAŃSKA - wyszukanY I praktycznY NOŻYK DO LISTÓW
WYOBRAŹ SOBIE JAK TA efektowna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
Prezentowany model jest wierną repliką bazującą na wzorach historycznych. Replika nie jest naostrzona ani dostosowana do ostrzenia. Ostrze tworzone jest ze stali toledańskiej.
wartość nie mieści skrzynki drewnianej. Aby ją zamówić starczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu
Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI
Materiał:
wysokowęglowa stal toledańska (od czasów wieków średnich stal toledańska była uważana za najlepszy w Europie materiał do wyrobu świetnej broni białej)
DŁUGOŚĆ: 24-26CM
WAGA: 0,2 kg
(24)
PONIŻEJ KILKA interesującYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:
"Taijiquan (wym. Tchaj-dźi-ćchuen, dosł. Pięść taiji) - to zaliczana do grupy tzw. Systemów wewnętrznych (neijia) chińska sztuka walki, która coraz częściej traktowana jest jako związana z chińską filozofią gimnastyka medytacyjna (patrz niżej → Taijigong).
Taijiquan
jest oparte na koncepcji taiji (dosłownie: obszerna ostateczność), opisującej świat, w którym z pierwotnej jedności (wuji) wyłoniły się komplementarne pierwiastki yin i yang; słowo quan - "pięść" to stosowane określenie stylów walki w Chinach. Taijiquan można tłumaczyć także jako "pięść znacznej ostateczności", bo to forma samoobrony wykorzystywana jedynie w przypadku, gdy niemożliwa jest ucieczka czy negocjacje (duża część technik ma na celu fizyczne unicestwienie przeciwnika).
Trening obejmuje z reguły tzw. Ćwiczenia podstawowe (jibengong), formy, czyli złożone układy ruchowe (tzw. Formy, taolu), w tym z bronią (np. Z mieczem, czyli taijijian), ćwiczenia z partnerem nazywane przepychaniem dłoni, lub pchającymi rękoma (tui shou) oraz naukę walki i samoobrony. Trening jest stanowczo zróżnicowany od treningu większości sztuk walki, w tym tak zwanych zewnętrznych (waijia) odmian Kung-fu/Wushu. Nie koncentruje się na głównie rozumianym treningu fizycznym, ale raczej na pracy nad szczególną koordynacją ciała, a najczęściej koordynacją między umysłem a ciałem, w oparciu o klasyczne koncepcje chińskiej nauki, takie jak qi - energia witalna i nei jin - siła wewnętrzna. Zgodnie z założeniami yi (umysł) prowadzi qi (energię witalną), a qi z kolei prowadzi ciało. Energię witalną qi uważa się za główne źródło tak zwanej siły wewnętrznej (nei jin), jaką posługuje się adept taijiquan. W niektórych szkołach stosuje się obecnie interpretację konwencjonalnych pojęć bardziej zgodną ze stanem współczesnej nauki. W kategoriach myślenia cywilizacji zachodniej trening Taijiquan to:
trening wizualizacji - walka z wyimaginowanym przeciwnikiem (z założenia techniki T. Mają oddziaływać na układ nerwowy, zakłócać działanie krwiobiegu albo organów wewnętrznych, więc nie można T. Trenować z realnym partnerem),
trening koordynacji układu szkieletowego z mięśniowym - powiększanie prędkości i siły ciosu przy wykorzystaniu składowych sił przeróżnych partii ciała (np:obszerna część siły i prędkości ciosu ręką generowana jest z siły nóg) przy wykorzystaniu powolnych ruchów pozwalających na obserwację działania układu mięśniowo szkieletowego i stopniowe poprawianie (do zastosowań bojowych) działania tego układu. Techniki bojowe ćwiczy się ponadto w prędkim tempie.
trening reakcji na sytuację zagrożenia (gdy włącza się w organizmie reakcja walka-ucieczka) - kodowanie bojowych schematów działania (posiadających zadziałać samoczynnie w sytuacji pewnego ataku ze strony przeciwnika.) za pomocą wizualizacji, wolnych, precyzyjnych sekwencji ruchowych wraz z miarowym, skoordynowanym z nimi oddechem.
Taijiquan dzieli się na zróżnicowane style, z których najszczególniej znane i lubiane to: Chen, Yang, Wu, Hao i Sun. Trening taijiquan kojarzy się przede wszystkim z powolnym, płynnym wykonywaniem zestawów ruchów, tak zwanych form. Jednak niemało form taijiquan łączy jednocześnie ruchy powolne jak i dynamiczne.
W XX wieku zaczęto w coraz większym stopniu wykorzystywać taijiquan jako formę ćwiczeń medytacyjnych dla zdrowia, relaksu i korzystnego samopoczucia. W rezultacie obecnie często ćwiczy się taijiquan pomijając aspekt bojowy. Niektórzy z ćwiczących wręcz nie wiedzą, iż jest to sztuka walki. Wciąż jednak istnieją także szkoły klasycznego taijiquan.
Taijiquan współcześnie
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozwinęły się trzy nurty, które oddaliły się od taiji quan rozumianego jako sztuka walki:
kierunek sportowy, w którym taijiquan jest jedną z konkurencji sportowego wushu, w Chinach określanego jako bisai wushu, lub xiandai wushu. Ta odmiana taijiquan podlega rygorom treningu sportowego, a występ zawodnika w czasie zawodów jest oceniany według kryteriów technologicznych, estetycznych, gimnastycznych,, a także niektórych zasad standardowych dla taijiquan klasycznego. System oceniania jest zbliżony do gimnastycznego, skala ocen obejmuje od 0 do 10 pkt. Obok konkurencji taijiquan (układu bez broni, wykonywanego solo) wyróżniamy jeszcze konkurencję taijijian (układ z mieczem, realizowany solo).
nurt zdrowotny, nauczany zwykle w Chińskiej Republice Ludowej. Taiji traktuje się najczęściej jako ćwiczenie gimnastyczne, mające sprzyjać zachowaniu zdrowia i rozwojowi psychofizycznemu.
trend "duchowy", rozpowszechniony w latach sześćdziesiątych XX wieku na Zachodzie. Taiji zostało wmieszane w przeróżne koncepcje, pochodzące najczęściej z ideologii hippisowskiej oraz z ruchu New Age. Traktuje się taiji jako ścieżkę rozwoju duchowego. Aczkolwiek według ekspertów jest to związany z modą kierunek, który najbardziej powierzchownie pojmuje taiji i rozpowszechnia widocznie zubożony obraz filozofii Dalekiego Wschodu.
Dla odróżnienia od konwencjonalnego taijiquan w odniesieniu do powyższych zjawisk używa się niejednokrotnie nazwy taijigong. Do taijigong zalicza się czasem dodatkowo ćwiczenia, które noszą pewne podobieństwo do taiji quan, ale z niego nie pochodzą.
Związki z filozofią chińską
Wbrew panującemu na zachodzie przekonaniu o silnych jednoznacznych związkach taijiquan z taoizmem, widoczne w tej sztuce są wpływy różnych chińskich systemów religijno-filozoficznych. Słowo taiji obecne w nazwie stylu jest pojęciem pochodzącym z księgi Yijing, a później przejętym przez neokonfucjanistów. Liczba ruchów (108) w tzw. Długiej formie (obecnej w większości stylów taijiquan), a także nazwy ruchów z niektórych form (np. W stylu chen: "Wojownik Buddy uderza w moździerz") świadczą o inspiracjach buddyjskich"1.
1-Taijiquan [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2010-03-2 16:01Z [dostęp: 2010-03-4 16:54Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Taijiquan&oldid=20570281